اصطلاح اینترنت اشیاء توسط کوین اشتوین از پراکتر و گمبل در مرکز Auto-ID دانشگاه MIT اواخر سال ۱۹۹۹ ابداع شد. اینترنت اشیاء[1]، شبکهای از دستگاههای فیزیکی متصل به اینترنت و دارای توانایی صحبت کردن با یکدیگر هستند. «شیء»، در عبارت اینترنت اشیاء، اشاره به طیف گستردهای از دستگاهها مانند ایمپلنت نظارت بر قلب، فرستنده زیست تراشه در حیوانات مزرعه، حلزونهای الکتریکی در آبهای ساحلی، خودروها با حسگرهای آنها، دستگاههای تجزیه و تحلیل دی ان ای برای نظارت بر محیط زیست/ مواد غذایی یا دستگاههایی که به آتشنشانها برای شناسایی مکان حریق یا حادثه و رفع مشکل کمک میکند.
(Internet of Things (IoT
نمونه بارز کاربرد اینترنت اشیاء به عنوان خانههای هوشمند شناخته میشود که شامل دستگاههای روشنایی، گرمایشی (مانند ترموستات هوشمند)، سیستمهای تهویه مطبوع و لوازم خانگی از قبیل ماشین لباسشویی/ ظرفشویی، جاروبرقی هوشمند، تصفیه هوا، اجاق گاز، یخچال/ فریزر که قابلیت کنترل از راه دور را دارند، میباشد.
اکوسیستم IoT شامل دستگاههای هوشمند مبتنی بر شبکه است که از پردازنده های تعبیه شده، سنسورها و سخت افزار ارتباطی برای جمعآوری، ارسال و پردازش اطلاعاتی که از محیط به دست می آورند، استفاده میکنند. دستگاه های IoT داده های سنسورها را جمعآوری میکنند و با اتصال به gateway یا edge device دیگر داده ها را به ابر منتقل میکند تا به صورت محلی تحلیل شوند. گاهی اوقات این دستگاه ها با دیگر دستگاه های مرتبط ارتباط برقرار میکنند و بر روی اطلاعاتی که از یکدیگر دریافت میکنند عملی انجام میدهند. دستگاه ها اکثریت کار را بدون دخالت انسان انجام می دهند، اگرچه افراد میتوانند با دستگاهه ا تعامل داشته باشند (به عنوان مثال، آنها را تنظیم می کنند، به آنها دستورالعمل میدهند و یا به داده های آنها دسترسی پیدا میکنند.).
پروتکل های اتصال، شبکه و ارتباطات مورد استفاده به طور عمده به کاربرد خاص IoT بستگی دارد. بخشهای یک سیستم اینترنت اشیاء در شکل زیر نشان داده شده است.